Το σπίτι ξεκίνησε να χτίζεται στα τέλη του 16ου αιώνα και επεκτάθηκε στα μέσα του επόμενου, παρακολουθώντας την αυξημένες ανάγκες της οικογένειας. Στην σημερινή βασική διπλή τετράγωνη μορφή του, το σπίτι διαμορφώθηκε με την εκ βάθρων ανακατασκευή του και με την προσθήκη ορόφου, στις 20 Σεπτεμβρίου του 1861. Ολοκληρώθηκε εξωτερικά με την κατασκευή της κύριας εξώθυρας, της στέρνας και των στάβλων, στις 12 Αύγουστου του 1896. Μέχρι και την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, το σπίτι ήταν σε πλήρη παραγωγική λειτουργία, με την επεξεργασία προϊόντων γάλακτος, δημητριακών, αμπελουργίας και μελισσοκομίας, άλλοτε «συμμετέχοντας» και άλλοτε «ακολουθώντας» την πολυσέλιδη ιστορία της περιοχής, αλλά και της οικογενείας στην οποία ακόμη και σήμερα ανήκει. Στην πορεία του στον χρόνο, το σπίτι γνώρισε άπειρες χαρές, πόνους, γλέντια και συνάξεις και «έγινε μάρτυρας» ιστορικών για την περιοχή γεγονότων. Όντας ένα από τυπικά αρχοντικά του Ζαγορίου, κτίστηκε με σκοπό να παρέχει προστασία από τις δυσμενείς συνθήκες του ορεινού χώρου καθώς και από τις επιδρομές και τις ληστείες της εποχής. Είναι δηλαδή εμπλουτισμένο, με πολεμίστρες, αμπαρωμένες εισόδους και σιδερένια κάγκελα στα παράθυρα, κρυφά δωμάτια, παραθυρόπορτες και υπόγειες εξόδους διαφυγής, στέρνα και στάβλους. Αν και τριώροφο, εκμεταλλεύεται πλήρως την φυσική κλίση του εδάφους προκειμένου η φρουριακή δομή του να κρύβει επιμελώς τον όγκο του. Τα βασικά υλικά δόμησης είναι η ντόπια πέτρα και το ξύλο. Η εξωτερική τοιχοποιία του είναι πέτρινη, λιτή, χωρίς άλλη διακόσμηση και η στέγη είναι από σχιστόπλακες, ένα αρχιτεκτονικό υλικό που κάνει τα Ζαγοροχώρια ξεχωριστά στον Ελληνικό χώρο.
